Out. Voor onbepaalde tijd.
December 2017. Een donderdagmorgen. Ze heeft een afspraak om 8u. Wat begon met een onooglijk klein, maar vervelende eeltpit is ondertussen al vaste stek geworden. Elke 5 à 6 weken verzorg ik haar voeten. Ze komt steeds als eerste patiënt om dan meteen naar haar kantoor door te rijden. Want op andere momenten heeft ze geen tijd. Een full time directielid en alleenstaande moeder. Ik moet er geen tekening bij maken.
Deze keer heeft ze zich verslapen. Gewoon de wekker niet gehoord. Ze zou een kwartiertje later zijn. Ik sms haar dat het geen probleem is. Ik heb namelijk pas een volgend consult om 9.30u. No worries. Tijd zat.
Ik weet weer waarom ik uit die hectische ratrace ben gestapt.
Dat ze al weken zo moe is, verontschuldigt ze zich. En dat ze afgelopen week zelfs onwel was geworden op het werk en met spoed was opgenomen. Maar daar was ze niet gebleven. Ze zou wel zelf naar de dokter gaan. Later. En ze zou ook nog een afspraak moeten maken voor één of andere scan. Later.
Ik spoor ze toch zachtjes aan om meteen bij het buitengaan te bellen. Ze laat me een half uur later braaf weten dat de afspraak is gemaakt en wenst me nog prettige feestdagen. Ik glimlach naar mijn telefoon. Good girl !
Januari 2018. Een sms. Dat ze onze volgende afspraak opnieuw niet zal kunnen nakomen. Begrijpelijk met zo’n druk leven, opper ik. En dat ze de komende weken en maanden óók niets kan plannen .. Oei, nu wordt het toch wel heel heftig, denk ik.
‘Ik heb leukemie.’ staat er. Out. Voor onbepaalde tijd. Exit ratrace.
Er zijn zo van die patiënten waar je op één of andere manier naar uitkijkt als ze komen. Zij is daar absoluut eentje van. Maar daarom ben je natuurlijk nog geen intimi. Een bezoekje in het ziekenhuis zit er dus niet in. Ze heeft intussen wel een Facebook groep opgericht waar ze alle lief en leed deelt. Ik werd in deze groep uitgenodigd en volg nu van op afstand hoe het met haar gaat.
Of ik bereid ben haar voeten te komen verzorgen, stuurt ze. In het ziekenhuis. Een geïsoleerde kamer. Natuurlijk ! Meteen een excuus om toch op visite te gaan. Ik stel voor toch goed na te gaan bij het verplegend personeel of een voetverzorging op dit moment wel een goed idee is.
Chemotenen zijn uiterst gevoelig. Ze krijgt groen licht. We maken een afspraak.
Ik ontsmet de nodige instrumenten nog een tweede keer, dubbelcheck of ik alles heb ingepakt en ben heel erg op mijn hoede tijdens het consult. Maar alles verloopt vlot. Ik rijd met een warm gevoel naar huis. Blij dat ik voor een klein streepje verstrooiing heb kunnen zorgen. Ik voel weer waarom ik uit die hectische ratrace ben gestapt.
Allebei out. Voor onbepaalde tijd. Elk op onze eigen manier. De ene reden al veel zwaarder en heftiger dan de andere. Feit is wel dat buiten die rattentol andere regels gelden en prioriteiten verschuiven. Leven in het hier en nu. Vechten voor jezelf.
Kom op, lieve Els. We kunnen dat.
Als er één ding is wat die ratten ons daar hebben geleerd is het wel te vechten voor datgene wat je zo graag wil !
Heeft u vragen over voeten en chemotherapie ? Neem gerust contact op voor een intake gesprek.
