Twintig jaar werken als bediende. Zes werkgevers. Bij de laatste vind ik eindelijk ‘aansluiting’. De mede reizigers zijn fijne mensen. En toch ben ik nog niet 100% zeker. Te nieuwsgierig naar andere bestemmingen …

In de zomer 2011 stap ik af. Ik haal nog net de trein voor de opleiding tot Podoloog

Na drie jaar kan ik zelfstandig starten. Dat doe ik de eerste 3 jaar door (opnieuw) een deeltijdse baan bij die laatste werkgever te combineren met 2 dagen per week in een groepspraktijk. Rustig vertrekken, ervaring opdoen en toch financieel op twee sporen inzetten. Maar dat is slechts tijdelijk. Mijn werkgever weet dat. Ik weet dat. Maar zelf kan ik geen spoor kiezen. Ik heb hun duwtje nodig. En het is bevrijdend om zelf richting te kunnen kiezen. En toch onzeker om net alles zelf te moeten kiezen .. Geen klankbord, geen lotgenoten, geen medepassagiers. Alleen op dat onbekende en niet platgereden pad. En opnieuw financiële onzekerheid die begint te knagen. Dus toch op zoek naar een extra motor. Die vind ik in een ziekenhuis nabij. Een deeltijdse baan. Medisch Secretariaat. En opnieuw op gang trekken .. Maar ik vind terug verbinding.

Dit is gekend terrein. Oef. De trein is opnieuw vertrokken.

Zij het niet dat ik op dat moment ook mijn praktijkadres inruil voor een rijtuig zonder osteopaat, kinesist of manueel therapeut (ik hoop op die manier ook andere, nieuwe zorgtherapeuten mee aan boord te krijgen) en Murphy besluit om al mijn apparatuur/infrastructuur te saboteren. Mijn motoren vallen één na één uit. De combinatie met de nieuwe job in het ziekenhuis die meer uren inneemt dan gepland en bovendien zonder enige duiding bijzonder complex blijkt (geen verwijt naar de collega’s, het werk moet nu eenmaal verder) is nefast.

Tot eind 2019 slaat mijn trein werkelijk op hol. Ik kan nauwelijks verwerken wat ik zie voorbijkomen. Ik kom nauwelijks voorbij enige vorm van verwerken .. Zijn we nu al voorbij station 2019 ??  Een noodstop dringt zich op ! Ik maak een noodlanding van de (veilige) trein ‘Medisch Secretariaat op de (onzekere) tragere versie ‘Podoloog’.

En plots lijkt alles stil te staan ..

De apparatuur is inmiddels hersteld. Het naschoolse opleidingsprogramma is dit jaar sterk verdund. Mijn agenda krijgt hier en daar gaten. Ik tank terug bij (Ik kan terug bloggen ;-)). En hoewel dat is waar ik de afgelopen maanden zo naar trachtte, voelt het niet goed. Weer niet tevreden.

Is het dit maar, lijk ik te denken. Niet te geloven en ronduit schandalig. Eindelijk op een rustiger spoor en alweer wil ik meer, anders, sneller ! Ik neem me voor toch even in dit station halt te houden en de werk-privé balans op die manier dit jaar eindelijk een keer in evenwicht te krijgen. Of hoe een mens moet leren gelukkig te zijn met wat hij heeft en waar hij is. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn ? Gelukkig, is dit het dat maar, er zijn ergere dingen .. (zeker in Coronatijden). Shame on you, Ingrid !

Benieuwd hoelang ik in deze coupé zal blijven zitten en of ik me kan bedwingen weer nieuwsgierig elders op te stappen.

Ik neem alvast plaats aan het raampje en neem een stoptrein deze keer. De trein der traagheid. Met Tijd op zak. Tijd voor mezelf, maar vooral tijd voor mijn patiënten, want die hebben daar recht op !

Stilte na de storm .. (klik hier en slenter even mee)

Benieuwd naar de nieuwe aanpak ? Neem gerust contact op voor een intake gesprek.