Wil jij die met de hoed op hond zijn ?
‘En waarom niet ??’, vroeg ze. Ze had net verteld dat ze zelf iedereen die ze tegenkomt, aanspreekt. Zélfs de spreekwoordelijke hond-met-een-hoed-op. Werkelijk ie-de-réén. Dat is de beste reclame en mensen zijn je nog dankbaar ook ! Ze is business coach en helpt zorgverstrekkers hun ‘bedrijf’ beter te runnen.
Maar ik voel toch enige schroom …
Niet omdat ik verlegen of asociaal ben. Dat is het niet. En ook niet omdat ik onzeker ben of me afvraag of ik hoegenaamd goed ben in mijn vak. Ik haal inmiddels een tevredenheidsscore van 78%. Toch niet mis ?
Het is eerder mijn Vlaamse bescheidenheid die me tegenhoudt uit te pakken met wat ik voor de mensen kan betekenen, opper ik. En daar moet zij dan weer heel hard om lachen. Natuurlijk. Zelf is ze Nederlandse en dus die heeft geen last van enige vorm van bescheidenheid. Wel integendeel.
Maar haar zaakje loopt wel … En dat zou ik ook wel willen. Een lopende zaak als Stapanalist lijkt me immers het perfecte droom scenario (denk daar maar eens over na 😉).
Ik moet gewoon de mensen aanspreken : in de bus, op restaurant, tijdens mijn loopsessies, bij de yoga, bij vrienden en familie. Altijd. Overal.
En dus : onlangs zag ik een dame lopen in het bos. Haar looppatroon liet veel vermoeden : dit zou vroeg of laat problemen geven. Als het dat al niet deed … Die onderbenen draaiden te fel naar buiten en die knieën zouden niet lang meer meelopen zonder protest. En dan begint dat bij mij te borrelen : Zeg ik het of zeg ik het niet ?
Er zijn natuurlijk meerdere manieren om dit duidelijk te maken. Zoveel is duidelijk. Ik hoef de dame niet te affronteren, te betuttelen of de les te spellen. En al zeker niet hoorbaar voor anderen.
Maar ze was alleen. Dus waarom niet ?
En dan dat duiveltje weer : Kan ik dat maken ? Hóórt zoiets wel ?? Je voelt ‘em komen …
Ik heb het niet gedaan. En eerlijk : ik heb er gelijk ook al spijt van.
Haar lopen zou alleen maar pijnlijk(-er) worden en ze zou mogelijks stoppen met lopen. Ik had er kunnen voor zorgen dat ze nog jaren zonder (of op zijn minst met minder) klachten verder zou kunnen joggen. En ik heb haar die kans ontnomen. Schuldig verzuim. Ik beken.
Daarom mijn vraag : Zou jij die hond met de spreekwoordelijke hoed willen zijn ? Zou ik jou mogen aanspreken binnenkort ? Of heb je liever niet gestoord te worden tijdens je zondagse joggingsessie of wandeling ?
Ik lees het graag : smiley is yes, wenende smiley is no.
Ben benieuwd !
Eneuh … kijk niet raar op als een Stapanalist je binnenkort aanspreekt. Ze bedoelt het goed en wil je alleen maar beter ‘op weg’ helpen 😉
Wil je liever niet wachten tot je aangesproken wordt en plan je graag meteen jouw stap onderzoek ?
