Hallo, ik ben Ingrid!
Ik wou er zo hard de brui aan geven …
De voltijdse dagopleiding ‘Bachelor in de Podologie’ op je 41ste combineren met een gezin met twee kleine kinderen bleek erg zwaar. Het slorpte bakken energie en ik wou er eigenlijk zooo graag de brui aan geven. Waarom was ik hier eigenlijk (nog op die leeftijd) aan begonnen ? Wat wou ik aan wie bewijzen ? Zat de wereld hier nu echt op te wachten ?
Tot ik op een dag iets aparts vaststelde bij mijn eigenste dochter …
Ik zat in mijn tweede jaar en ze klaagde van een ‘ambetante’ heup. Dus ging ze meteen als testmodel de tafel op. Hieruit bleek dat ze één voet niet voldoende kon klikken en ik merkte dat ze haar manier van stappen hierop dus (heel subtiel) had aangepast .. precies door met die heup te compenseren en dus te gaan forceren.
De huisarts zag hier niet meteen graten in. We moesten maar even afwachten, vond hij. Huh ?
Ik drong aan toch een foto te laten nemen, want ik stond nu natuurlijk met twee voeten in die studie en wist ondertussen wél al dit voor problemen kon gaan zorgen. Hij stemde uiteindelijk in (maar dat kwam vooral door die studie, denk ik). De beelden werden genomen. Er werd niets bijzonder vastgesteld. Kous af.
Oef, dacht de moeder in mij. Maar als podoloog (ok, toen nog in spé) kon ik dit niet zonder meer accepteren … Of ik de foto’s mocht bekijken, vroeg ik ?
Ik spotte een korte aarzeling, maar hij haalde ze toch boven. Met enige schroom en mijn hart in de keel opperde ik alsnog mijn vermoeden. Hij moet mijn niet aflatende vastberadenheid hebben gevoeld en zou het navragen. Enkele uren later werd mijn vermoeden bevestigd.
Men had dit gemist. Haar voet moest worden geopereerd.
En hoewel ik als moeder wellicht vooral opluchting hoorde te voelen, primeerde bij mij één grote YES-sensatie.
Goed dat ik hier niet heb losgelaten, ‘voet’ bij stuk heb gehouden. Dus dat studeren was dan toch niet voor niets geweest… Toen is het écht beginnen kriebelen, ik voelde de endorfines borrelen!
De voet an sich was prima hersteld, zoveel is zeker. Maar ze stapte nog steeds ‘anders’. Alsof haar lichaam zich die geforceerde manier van stappen had eigen gemaakt. En ze had nog steeds last in die heup.
Maar voor de chirurg was de operatie geslaagd en dat was toch wat telde ? Discuteren had geen zin. Mijn kind zag er volstrekt normaal uit. Ik zag spoken.
Ik wist niet wat ik hóórde ! Hoezo spoken? Dat stappen zat nog steeds niet goed, zoveel was wel duidelijk. En die pijn was er ook nog steeds. We moesten dan toch verder hiermee ?!
Maar ik kreeg nergens gehoor. Dit was het dan. Pijnstilling was voor mij een ‘no go’ en de kine sessies waren wel deugddoend, maar boekten ook geen echte vooruitgang…
En wie zou ons hier nu verder helpen ? Het zit toch niet tussen onze oren ?
Toen is de vonk overgeslaan. Ik moest en zou podoloog worden. Of beter: stapanalist. Mensen kunnen toch niet blijven zitten met hun pijn, terwijl de oplossing simpelweg kan liggen in hun manier van stappen. Toch?
Maar dat liep niet geheel zoals verwacht…
De eerste jaren legde ik me vooral toe op mijn vak. Ik moest natuurlijk eerst ervaring (en dus geloofwaardigheid) opbouwen. En dat liep van aardig naar best goed ! Ik begon daarop stilaan te netwerken bij de zorgverleners in de buurt om samen te gaan werken. Over onze werkdomeinen heen. Het beste van alle werelden bij elkaar. Dacht ik.
De schellen vielen echter van mijn ogen. Zo werkt dat dus niet in de zorgsector.
Hoe steengoed, gedreven en specialistisch de meeste zorgverleners ook mogen zijn, ze blijven vaak in hun eigenste vakje zitten. Terwijl de oorzaak van de pijn net zo goed tussen twee vakjes in kan vallen. En dus wordt die niet opgepikt… Tenzij je je stap laat onderzoeken door de stapanalist !
En dat zou dus mijn missie worden : precies tussen die vakjes gaan zoeken.
En kijken hoe (het écht met) je gaat.
Wat je wel vooraf moet weten:
Een degelijk stap onderzoek vraagt tijd. Dat duurt al gauw 1.5u. Maar dat heeft vooral met mijn enthousiasme te maken en hoe ik dat moeilijk kan intomen.
Het kan ook zijn dat ik meer aandacht schijn te hebben voor de rest van je lichaam dan je pijnpunt zelf. Dat is niet omdat ik niet wil luisteren naar wat je weet, maar ik ga nu eenmaal graag (eigenwijs) op zoek naar wat we nog niet weten. Of zoals Einstein het zegt : “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten”.
Ik vraag bij het maken van je afspraak soms al best wat informatie. Op die manier kan ik goed voorbereid aan het onderzoek beginnen. Goed begonnen is al half gewonnen.
Oh ja, ik durf ook wel eens je manier van stappen na te doen (en niet alleen wanneer je al bent vertrokken). Je kan dat raar of stigmatiserend vinden, maar zo begrijp ik je klacht nu eenmaal het beste. En eigenlijk heb je hier ook wel wat aan, want dat beeld blijft beter hangen.
En nu we het toch over mij (en mijn rariteiten) hebben :
- Ik word mega extatisch van een flinke schep uit de enige echte Nutella pot. Wist je dat bij ons die pot in een koffertje zit waarvan de sleutel dagelijks door mijn kinderen wordt verstopt ?
- Ik heb vaak het gevoel dat mensen me niet kunnen volgen in mijn (rare) denken en stoot dan steevast op een koppel gefronste wenkbrauwen waarop ik de dingen tientallen keer opnieuw ga uitleggen tot je mee bent
- Ik ben diegene die zonder twijfelen de cava kiest bij het binnenkomen op elk feestje. Maar na twee glazen neemt de BOB in mij het gelukkig altijd van mij over, anders ga ik geheid op mijn kop staan .. (en stappen gaat nu eenmaal makkelijker op je voeten)
- Ik praat wel eens luidop tegen mezelf en durf ook mensen imiteren (maar soms vergeet ik te wachten tot ze weg zijn …)
Mensen die te vroeg komen, vind ik irritant (daarom kom ik zelf altijd iets later 😉) - Ik ben niet zo’n grote Kerst fan, maar op 1 december moet de plaat van James Last op. Die blazers en belletjes maken elk jaar opnieuw iets kinderlijks in mij los (ik durf hem stiekem ook wel in andere seizoenen opzetten, maar dat vertel ik niemand ..)
- Hoewel je zou kunnen vermoeden dat ik wel 80 paar schoenen heb staan, is het tegendeel waar. Ik investeer met plezier in een duurdere schoen als die 100% goed zit om hem dan maanden niet meer uit de doen (liefst koop ik dan meteen drie paar dezelfde, elk in een ander kleurtje).
Ja, ik wil graag mijn pijn aanpakken en een afspraak maken !
Sukkel jij ook (al maanden) met pijn aan je voet, knie, heup of rug en raakt die maar niet (of slechts deels) opgelost?
Wil jij graag weten of je manier van stappen (een deel van) de oplossing kan zijn?
Ik kan niet wachten om, samen met jou, de volgende stap te zetten (en dat mag je gerust letterlijk nemen).
Lees hier hoe anderen reeds de juiste stap hebben gezet :
