Ook de weg in het medisch landschap kwijt ?

Ze ging al 10 jaar naar de osteopaat. Wekelijks. Enkele dorpen verderop. Om de pijn in haar lage rug en bekken onder controle te houden. Ik blijf het vreemd vinden hoe mensen jarenlang in een therapie kunnen blijven hangen die wel elke keer opnieuw beterschap biedt, maar schijnbaar toch de oorzaak niet aanpakt.

Begrijp me niet verkeerd. Er zijn  natuurlijk situaties waar pijn verzachten en relaxatie zeker heilzaam kunnen zijn. Maar ik heb het hier over een dame van 34 niet bekend met specifieke aandoeningen, gebreken of trauma’s (buiten een val van een paard toen ze 16 was).

Dan zou je toch denken dat een mens zich wel eens elders gaat bevragen, niet ?

In haar geval gaf het toeval een duwtje in de rug : haar huisarts ging op pensioen. Ze zocht daarop een collega dokter op en deze raadde een specifieke kinesist uit de buurt aan. Deze merkte een lengteverschil op tussen haar beide benen waarop ze zich een paar zolen aanschafte met een ophoging onder het kortste been. En dat ging meteen beter. 

Tot enkele weken geleden. Ze was opnieuw last gaan ondervinden en was beginnen Googelen. Haar zoektocht leidde tot bij mij.

Al wist ze niet precies wat een stapanalist voor haar kon betekenen … Ze bleek een beetje de weg kwijt. Wist niet wie of wat haar nog zou kunnen helpen. En nu zat ze dus voor mij in het kabinet. Ik zou haar bij de hand nemen en op weg helpen. Zoveel was zeker !

We gingen meteen van start met een uitgebreide bevraging, metingen en beeldopnames van haar stappen. En daaruit bleken haar beide bekkenhelften steeds als een wipplank van het ene been naar het andere te kantelen.

En dat kostte natuurlijk ontzettend veel spierkracht om telkens dat bekken terug op te halen. Bovendien gaf dit flinke verschuivingen ter hoogte van de bekkengewrichten. Zonder beschikbare beeldvorming was ook wel duidelijk dat dit vroeg of laat in artrose zou uitmonden ..

Ook de heupen, knieën én voeten zakten daardoor steeds naar binnen. Met dezelfde vraag naar extra spierkracht én vergrote gewrichtsbewegingen aldaar.

We besloten te starten met zolen én een uitgebreid (zij het licht aangepast) kine programma. Ik maakte een lijstje met specifieke spieren die al dat extra werk zouden moeten gaan doen en weg was ze.

Drie weken later kwam ze op controle. Toen ik vroeg hoe het met haar ging, volgde alleen een diepe zucht ! Ik wist niet goed hoe ik hierop moest reageren.

Maar de zucht kwam vooral voort uit het feit dat het kine programma nogal heftig bleek. Ze voelde spieren waarvan ze niet wist dat ze die had. “Dat is een echte workout, hoor”, voegde ze eraan toe.

Ik durfde toch de vraag te stellen hoe het dan met haar rugpijn was . Oh de rugpijn ?, repliceerde ze. Die is zo goed als weg. Mijn mond viel open van verbazing. Meende ze dit ?!

Ze voegde er zelfs aan toe dat ze had besloten zich in te schrijven voor een bootcamp deze zomer. En dat terwijl haar bewegingsniveau tot voor enkele weken op min stond. Ik wist niet wat ik hoorde.

Ik raadde haar aan wel naar haar lichaam te luisteren en zeker niets te gaan forceren. Ze moest nu ook niet met andere of extra problemen eindigen.

Toch straf hoe een toeval zoveel in beweging kan zetten. You go girl !

Ook klachten en de weg kwijt  ? Neem hier contact op voor jouw stap onderzoek